Meer over 'Iets anders'

Noa over haar inspiratie en meer.

In het kader van de bachelorproeven, van Luca Drama, wilde ik een voorstelling maken met als grootste inspiratie “de wereld”. De kleine wereld heel dichtbij, waar mensen praten, lachen en ruziën, over ditjes en datjes, maar ook de grote wereld, de Trump wereld, de wereld waar mensen in “wij” en “zij” denken, de wereld waar mensen veel praten, maar weinig zeggen, en nog minder luisteren.

Ik groeide op in een wereld waarin we dagelijks geconfronteerd worden met onze verantwoordelijkheden. We weten al lang dat een vlinder een tsunami  kan veroorzaken, en dat als je vlees eet je het gat in de ozonlaag vergroot. We weten ook dat als je je kinderen slaat, die waarschijnlijk ook hun kinderen gaan slaan en dat de meeste religies geënt zijn op het begrip liefde dus dat vechten voor je geloof geen zin heeft.

Elke dag besef ik dat de keuzes die een mens maakt invloed hebben op kleine en grote schaal, maar wat doen we met deze verantwoordelijkheid? De vlinders vliegen nog rond, de meeste mensen eten nog vlees en sommigen blazen zichzelf nog steeds op in de naam van god.

Ik voelde mij als jonge theatermaakster geroepen om mij kritisch te verhouden tot deze wereld, als een vorm van verzet. Daar vond ik plots “mijn thema”, iets wat ik in mijzelf niet kan uitzetten: de drang om mij te verzetten tegen onrecht en niet alleen tegen onrecht, maar tegen alles wat niet optimaal is. Want moeten we niet overal waar verbetering mogelijk is daar ook naar streven?

Natuurlijk begon ik me halverwege mijn proces te verzetten tegen de vorm waarin ik verzet aan het plegen was. En opeens was het stuk niet alleen een verzet tegen de wereld, maar ook een verzet tegen het verzet. Ik heb geprobeerd het verzet zo breed mogelijk te trekken, zo blijft er niets gespaard, de wereld niet, u niet, ik niet en het hedendaags theater niet, want ook hier zie ik dat we snakken naar verandering. Al weten we allemaal dat vernieuwend theater ongeveer hetzelfde is als de nieuwe mode, meer van vroeger, maar dan toch even iets ander.

Want niets is nieuw en we weten alles al, maar wat doen we er mee?

Wat u vandaag te zien gaat krijgen heeft u al honderd keer gezien. Wat u vandaag  gaat horen zal u ook niet verbazen. En toch blijven we proberen. Altijd.

Decor en meer

Door mijn voorkeur voor alledaagse “it is what it is” teksten, wilde ik er een vervreemdende decor omheen bouwen. Ik ben opzoek gegaan naar niet realistisch realisme.  

Ik wilde de magische hoeveelheid mogelijkheden die het theater te bieden heeft ten volle benutten. Wat vertelt het beeld soms meer dan wat we horen?

Theater is toch niets meer dan een poëtische weergave van de wereld, een werkelijkheid die net zo verbonden is met de onze als dat hij er van afwijkt. En is de werkelijkheid soms niet meer dan een deurenkomedie?

Kostuums en meer

In de kleren van de spelers heb ik weeral een uitvergroting proberen te zoeken van de realiteit. En ben hier op een zo bewust mogelijke manier mee op proberen te gaan. Zo is een deel van de tweedehands winkel, en heb ik gewerkt met veel hergebruikte stofjes.

Muziek en meer

In de voorstelling werk ik met veel verschillende stijlen muziek. Net als de theatervorm, wil ik dit niet beperken tot één genre en heb ik het juist zo breed mogelijk gepakt. Het eerste nummer heb ik laten componeren door Siebe Chau en heet Butcherbird.

De Andere nummers zijn

Oh sole mio - van Giovanni Capurro

I want to make love to you - van Etta James

Killing in the name - van Rage Against The Machine.